Aşka Ah ile Başlarken - Kadim Dolunay [Arşiv]

lafonten

31.Mayıs.2019, 03:39

<div id="post_message_5052307"><blockquote class="postcontent restore ">Aşk’a, “ah” ile başlarken… Rana gecelere süslenince yıldızlar, Hümâ kuşu gözlerinle kon yüreğimin aşk dallarına. Sen Firdevs’i izledikçe ben, kanatlarının arasına güller dizeyim; Yüzümdeki gamzeler sana açsın Fatıma! Üveysi özlemlerin kırıntısıyla beslenir yüreğim sahra dehlizinde. Yusufi kuyularda kaderden kazaya düşerken Eyyûbi sabırlarla beklerim, beni kalbinin sultanlığına çekecek ipi. Fasl-ı gül’de aşık turnalar ırmaklara muştularla akarken, Adını satırlara gizledim, gözlerin yıldızları selamlarken. Bir lahzada gülistana döner gözlerinin düştüğü yer… Bir ömrü, uğruna gülşen eyledim, gel, kokla Fatıma! Ey fakirliğimin zenginliği… “Aşk’a”, diye giderken kalbim benden, Gaiplik kararına ramak kala ‘Her cebi senle dolu’ dönüverdi fakirhanesine. Ey daralan ruhumun enginliği… Sevdanın rahlesinde esmanı okurum, Ve aşkın kıyamıyla gözlerine dokunurum. Ey içimdeki yangının serinliği… Ömrüm kadar kısa bakışlar atarken sana, Sen eksenli düşüncelerle, sen tutulması başlar kalbimde. Ram olur dilim aşkına… Bir yusufçuk kanadı kadar titrek, Bir örümcek hassasiyetiyle işlenen duygularla yürürüm yarına. Ve tekrar karanlıklara kaldı sırrı taşımak… Zeytin gözlerinden gecelere yıldız düşsem Fatıma! Abdestini aldığımız aşk’da üç kere kalbime seni çekerken, Her hükmü mesh ederim başıma, Hamd-ü senalarla. Kelamların en güzelini okuyup “aşk aşk” diye, “Niyet ettim Rabbimin Rızası İçin Sevmeye”, dedik hayâ kapısında yâr. Sevdamız, ‘bismi’hu’ virdiyle Mim’den Be’ye dolarken, Yayılır inşirah burcusu ruhumuzdan maveraya. Ayet ayet boşalınca kalbimiz aşk’ın kaynağına, Âyetü’l-Kübrâ’da buluşsun nefesimiz… Rahman’a açılsın avuçlarımız; “El-Fatiha” derken tut elerimden, Avuç avuç dualar yudumlayalım Fatıma! Sen yürüyünce gül nazı adımlarla, Attığın her adıma karşılık sayfalarıma bir ‘harf’ düşer. Her harfin damarında sen dolaşırken, Özlemler kabarır, dudaklarımın arasına bir ‘ah’ düşer. Gözbebeklerinde okununca aşk bir ikindi vakti, Her cümlenin sonuna bir ‘sen’ düşer. Aşkın hülyasını dokur gibi kırpılır gözlerin. Sevgili… Gözlerinin karasında rüyalar görmeyi değil, Uyanmayı isterim. Kulağına ezanını ben okurum; Bu aşk’ın adını sen koy Fatıma! Hicranlara mersiyeler okur dilim, ‘inşaAllah’ der, ‘amin’lerle noktalarım her cümleyi. Sevdamızın muskasını asarken yüreğime, Üç heceli ay-rı-lık belasını Üfürdüm ömrümden en ırak düşlere. Ah.. Sen uyuduğun zaman Melekler öper alnından Ben, nuruna müştak olurum. İsmin, her çiçekten bir anlam almış, Bin nağme bırakmış her gülün özüne. Adının üç hecesine besmeleyle göm beni Fatıma! Arafat’ta buluşalım seninle yâr! Mescid-i Aksâ’da kıyama durup, aşk’a aşk taşıyalım… Mescid-i Haram’da rükû edelim, sırtımızda sevda yüküyle… Secdede, sonsuzluğa açılan kapıdan içeri girince Selamlarla seslen bana Eymen kapısında… Dârüs’s-Selâm’da ellerinden cennet şarabı yudumlayıp Firdevs’e yürüsek Rabbimizin inayetiyle. Nefesin, Tûba ağacının yapraklarını öperken Tomurcuklarından feraceler yapsın melekler sana. Tut yüreğimden… Es-selam’ını ruhuma işle Fatıma! Hafâza melekleri şahit olsun sırrımıza… Bu aşk’ın meali bensem, tefsiri sensin Fatıma! Kadim Dolunay