Genç adam ellerinde bir buket çiçek sahile koşarak geldi... Gözleri şöyle bir sahailde gezindi aradığını göremeyince ilk gördüğü banka oturup sevdiğini beklemeye başladı. Ellerinde her zamanki çiçeklerden vardı. Sevgilisinin en sevdiği çiçekler bunlardı. Kırmızı kıpkırmızı kan kırmızısı güller... Sanki dalından yeni koparılmış gibi tazeydiler buram buram kokuyorlardı sevgi kokuyor aşk kokuyor en önemlisi de özlem ve özlem kokuyordu güller... Hepsinin üzerinde damlalar vardı. Sanki ağlıyor gibiydiler. Genç adam güllere baktı sanki onlarla konuşuyormuş gibi "Neden ağlıyorsunuz bakın ben ne kadar mutluyum" dedi. Az sonra sevdiğini göreceği için kalbi tekrar çılgın gibi atmaya başlamıştı. Ne vakit onu düşünse onunla buluşacağını düş etse kalbi aynı böyle yerinden çıkacakmış gibi oluyordu. Senelerdir birbirlerini sevmelerine rağmen ikiside sevgisinden hiç bir şey kaybetmemişti... Onları hiç bir şey ayıramazdı... Ne özlem ne ayrılık ne de ölüm...

Genç adam telaşla saatine baktı. Sevdiği tekrar geç kalmıştı 1 dakika gece kalmıştı. Üstelik o sevdiğini bekletmemek için dakikalarca önce koşarak geliyor onu beklemeyi bile seviyordu. Ama sevdiği her vakit bunu yapıyordu. Devamlı kendisini bekletiyordu. Herkesin bir kusuru olurmuş diye düşündü...
Ve gözlerini önündeki uçsuz bucaksız denizlere dikti.. Denizin sonu yok gibiydi tıpkı sevdiği kıza karşı olan aşkı gibi denizinde sonu yoktu. Sonsuzluğa uzanıyordu. Aslında bugün onlar için çok özel bir gündü. Kendi aralarında sözleneceklerdi. Delikanlı önce bunu sevdiğine açmış sonrada gidip iki yüzük almıştı. Bu kadar önemli bir günde bari onu bekletmemeliydi.. Ama alışmıştı artık beklemeye zararı yok biraz daha beklerim diye düşündü. Güllerin yaprakları nedense hala yaşlı idi. Bir türlü anlamıyordu onları. Her şey bu kadar güzelken sebep ağlıyorlardı ki?

İşte az sonra sevdiği istikbal ona sarılacak kucaklaşacaklardı...
Sonra söz yüzüklerini takıp evliliğe ilk adımlarını atacaklardı.
Genç adam öyle heyecanlıydı ki sevdiğine kavuşmak için can atıyordu... Martılara baktı birbirleriyle oynaşıp uçuşan martılara... Ne kadar güzel dansediyorlardı havada. Tekrar saatine baktı genç adam. Endişelenmeye başlamıştı. Sevgilisi tekrar geç kalmıştı hem de çok... Bu kadar geç kalmaması gerekiyordu. İşte her gün burada buluşmak için sözleşmiyorlar mıydı? Her gün sahilde martılara bakarak denizin onlara anlattığı masalları dinleyerek birbirlerine sarılıp özlem gidereceklerine söz vermiyorlar mıydı? O vakit sebep gelmemişti yine? Aklına kötü düşünceler gelmeye başladı. Hayır.. hayır.. olamazdı. Sevdiğine bir şey olamazdı. Onsuz yaşam yaşanmazdı ki... O ölse bile devamlı benimle yaşar diye düşündü genç adam. Bunun düşüncesi bile hoş değildi. Gözlerini yere indirdi. Gözyaşlarını kimsenin görmesini istemiyordu. Zaten nedense etrafındaki insanlar ona sanki kaçık gibi bakıyorlardı. Rahatsız olmaya başladı bakışlardan.
Artık bıkmıştı... Tekrar sevgilisi geldi aklına.. Sebep gelmedi acep diye düşünmeye başladı. Gözlerini kapattı.

7 yıl oldu dedi. 7 senedir her gün bu sahildeydi sevdiğini bekliyordu. Daha çok dayanamadı. Kalbi parçalanacak gibi oluyordu. Gözlerinden 1 damla daha yaş güllerin üzerine damladı... Tekrar gelmeyecek galiba en iyisi ben onun evine gideyim diye mırıldandı... Hiç olmazsa gülleri her zamanki gibi yanına koyar ona vermiş olurdu... Genç adam ayağa kalktı. Sevdiğiyle buluşmak üzere yeşil tepenin ardındaki kabristana doğru yürümeye başladı...

Ona olan Aşkı ve Sevgisi onunla birlikte ölmemişti.