Bir zamanlar bütün duyguların üzerinde yaşadığı bir ada varmış: Mutluluk Üzüntü Bilgi ve tüm diğerleri Aşk dahil. Bir gün adanın batmakta olduğu duygulara havadis, bilgi, salık verilmiş. Bunun üzerine hepsi adayı terk etmek için sandallarını hazırlamışlar.


Aşk adada en sona kalan his olmuş çünkü mümkün olan en son ana kadar beklemek istemiş.Ada neredeyse battığı vakit Aşk yardım istemeye karar vermiş. Zenginlik çok büyük bir teknenin içindegeçmekteymiş.Aşk "Zenginlik beni de yanına alır mısın?" diye sormuş.


Zenginlik "Hayır alamam. Teknemde çok çok altın ve gümüş var senin için yer yok." demiş. Aşk çok güzel bir yelkenlinin içindeki Kibir'den yardım istemiş. "Kibir lütfen bana yardım et!" Kibir "Sana yardım edemem Aşk. Sırılsıklamsın ve yelkenlimi mahvedebilirsin." diye yanıt vermiş. Üzüntü yakınlardaymış ve Aşk yardım istemiş: "Üzüntü seninle geleyim." Üzüntü "Of Aşk o kadar üzgünüm ki yalnız kalmaya ihtiyacım var."


Mutluluk da Aşk'ın yanından geçmiş; ama o kadar mutluymuş ki Aşk'ın çağrısını duymamış. Aşk ani bir ses duymuş. "Gel Aşk! Seni yanıma alacağım..." Bu Aşk'tan daha yaşlıca birisiymiş. Aşk o kadar şanslı ve mesut hissetmiş ki onu yanına alanın kim olduğunu öğrenmeyi akıl edememiş.


Yeni bir siyah parçasına vardıklarında Aşk'a yardım eden yoluna devam etmiş. Ona ne kadar borçlu olduğunu ayrım eden Aşk Bilgi'ye sormuş: "Bana yardım eden kimdi?" Bilgi "O Zaman'dı" diye yanıt vermiş. "Zaman mı? Neden bana yardım etti ki?" diye sormuş Aşk.


Bilgi gülümsemiş: "Çünkü sadece Vakit Aşk'ın ne kadar büyük olduğunu anlayabilir"